Image Economies, #2 | The Image of War. Can Affect Speak? | Obraz wojny. Czy afekt może mówić?

PL | Obraz wojny. Czy afekt może mówić?
Czy w dzisiejszej awaryjnej sytuacji politycznej naprawdę dostrzegamy co dzieje się w każdym miejscu i czasie? Czy może chwytamy jedynie realność uproszczoną przez politykę? Czy widząc brutalne obrazy z „gorących miejsc” konfliktów przybliżamy się do zrozumienia warunków rozwijającej się wojny, czy przeciwnie – jeszcze bardziej wyobcowujemy się z rzeczywistości? W minionej dekadzie zgromadzono materialne i symboliczne dowody wojen hybrydowych, polityk opartych na „post-prawdzie”, wspierających globalny wzrost prawicowego populizmu. Przez media społecznościowe przetoczyły się transmisje na żywo z rosyjskiej inwazji na Ukrainę, otagowane posty z wiadomościami pełnymi nietolerancji i niezliczone przypadki przemocy zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz stref konfliktu. Natychmiastowa dostępność do wizualnej informacji z pierwszej ręki stworzyła podatny grunt dla rozwoju manipulatywnych strategii służących takiemu lub innemu interesowi politycznemu. W międzyczasie rośnie zapotrzebowanie na szokujące treści, ponieważ generują one popularność, spektakl a nawet rodzaj przyjemności. To z kolei wspiera bardzo propagandową wersję rzeczywistości, w której centralną rolę w ogólnym kształtowaniu i transmisji treści odgrywa przemoc, a jej afektywnym medium jest szok. Z drugiej strony osobiste zaangażowanie i medialne świadectwa katastrofalnych wydarzeń wytwarzają inne formy afektywnego kanalizowania szoku w złożone moduły empatii, które nie znikają całkiem pod naporem medialnych atrakcji.W jaki sposób procesy te wpływają na obowiązywanie praw człowieka i norm demokratycznych w szerszym kontekście społecznym? Jaki rodzaj możliwych reakcji mogą przynieść artystyczne interwencje rozumiane jako dialektyczna i krytyczna rama pozwalająca skonfrontować się i ujawnić problem dehumanizacji przez przemoc? Jakie alternatywne znaczenia i wiedzę mogą wytworzyć artyści w tych splątanych sieciach?

Mykola Ridnyi jest artystą, filmowcem i kuratorem mieszkającym i pracującym w Kijowie. Jest absolwentem Narodowej Akademii Designu i Sztuki w Charkowie. Od 2005 roku jest członkiem założycielem grupy SOSka, artystycznego kolektywu, który kuratorował I organizował wiele artystycznych projektów w Charkowie. Od 2017 roku jest redaktorem internetowego pisma Prostory. Ridnyi tworzy w bardzo różnych mediach: od instalacji site-specific i rzeźby do fotografii i filmu eksperymentalnego. Jego refleksja nad rzeczywistością polityczno-społeczną opiera się na kontraście między kruchością i siłą indywidualnych i zbiorowych historii. Jego prace były prezentowane na wielu wystawach i festiwalach filmowych, w tym na Transmediale w HKW w Berlinie (2019), 35 Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Kassel (2018), The Image of War w Bonniers konsthall w Stockholmie (2017), czy na wystawie All the World’s Futures na 56 Biennale w Wenecji (2015), The School of Kyiv – Kyiv Biennale (2015), itd.

ENG | The Image of War. Can affect speak?
In today’s situation of political emergency do we really see what is happening at any given time or location? Or are we only grasping a simplified political reality? When we see images of violent “hot spots“, do we come closer to understanding the conditions of war unfolding, or are we further alienated? The decade of the 2010s multiplied all forms of evidence, material and symbolic, of hybrid wars, “post-truth” policies, contributing globally to the rise of far-right populism. Live streams of Russia’s invasion of Ukraine, tagged posts with messages of intolerance and limitless other instances of violent confrontation both inside and outside of conflict zones circulated across social networks. Instant accessibility to first-hand visual information created fertile soil for planting and then multiplying manipulative strategies of one or another political interest. Meanwhile, the demand for shocking content continues to steadily rise because it guarantees popularity, spectacle and even a form of pleasure. This, in turn, supports a very propagandistic version of reality where violence plays a central role in the overall design and transmission of contents, which is driven by shock as an affective medium. However, personal involvement and mediated testimonies of catastrophic events produce other forms of affect channelling shock into complex modes of compassion which are not vanished by media attraction.

How does this process impact human rights conditions and democratic norms in a broader social context? What potential response(s) could be given by artistic interventions understood as a dialectical and critical framework able to face and make visible the problem of dehumanization through violence? Which alternative meanings and knowledge can artists produce at this intersection?

Mykola Ridnyi (b. 1985, Kharkiv, Ukraine) is an artist, filmmaker, and curator living and working in Kyiv. He graduated in 2008 from the National Academy of Design and Arts in Kharkiv. Since 2005, he has been a founding member of the SOSka group, an art collective which has curated and organized a large number of art projects in Kharkiv. Since 2017, he is the co-editor of the online magazine Prostory. Ridnyi works across media ranging from site-specific installations and sculpture to photography and experimental films. His way of reflection of social and political reality draws on the contrast between fragility and resilience of individual stories and collective histories. His works have been shown in exhibitions and film festivals including Transmediale at HKW in Berlin (2019), 35th Kassel documentary film festival (2018), The Image of War at Bonniers konsthall in Stockholm (2017), All the World’s Futures at the 56th Venice Biennale (2015), The School of Kyiv – Kyiv Biennale (2015), and other venues.