Mam na imię Walentyna, mam 54 lata. Do Warszawy przyjechałam w czerwcu 2020 roku.
Z zawodu jestem nauczycielką muzyki. Tak się jednak złożyło, że całe moje życie związane było z pracą administracyjną. Moja ostatnia praca była w gazecie miejskiej.
W Warszawie żyje mi się bardzo dobrze. Podoba mi się infrastruktura miasta i swoboda, jaką tu mam. Jedyną rzeczą, której mi brakuje, jest komunikacja. Mam dużo spotkań z moimi dziećmi, z bliskimi, ale brakuje mi kontaktu z ludźmi w moim wieku, rozmów przy filiżance herbaty z przyjaciółką, spraw życiowych.
***
Chcę mieć normalną pracę. Chcę pracować wśród Polaków, żeby móc posługiwać się językiem kraju, do którego przyjechałam i posługiwać się nim zupełnie swobodnie. Mam teraz pewne umiejętności, jednak nie są one wystarczające, ponieważ nie mam praktyki. Oczywiście, życie w wynajmowanym mieszkaniu w tym wieku jest trudne – nie mam takich warunków bytowych, jakie budowałam przez całe życie. Albo muszę się z tym pogodzić, zaakceptować, albo zrobić wszystko, by stworzyć tu własne życie i własne miejsce.
***
“Zadomowić się” to bardzo dobry projekt, dlatego, że ludzie mieli dzięki niemu okazję spotkać się, porozmawiać o swoich problemach, pragnieniach, dążeniach w życiu, tutaj w Polsce. Niektórzy przybyli do Polski z własnej woli, inni zostali zmuszeni do przyjazdu. Lockdown utrudnił nam kontynuację projektu, ale jeśli będzie ona możliwa, to więcej osób będzie miało szansę się spotkać, nawiązać kontakty towarzyskie. W ten sposób ludzie się poznają, luka w komunikacji i znajomości zostaje zatarta.
