Gary Gwadera
„Far, far in Chicago”

„To są po prostu chicagowskie oberki!” – taka była pierwsza moja myśl, gdy usłyszałem składankę „Bangs & Works” – płytę, która po raz pierwszy prezentowała styl „footwork” globalnemu słuchaczowi. Moją uwagę przykuła przede wszystkim trójkowa, synkopowana rytmika, oparta na kultowych brzmieniach automatu perkusyjnego Roland TR-808. Rytmy trójdzielne od dawna pozostają główną osią moich muzycznych poszukiwań, a zderzenie tej archaicznej, typowo polskiej formy muzycznej z undergroundową swobodą elektronicznego brzmienia czarnych przedmieść Chicago wydało mi się estetycznym strzałem w dziesiątkę. Jako antropolog-fantasta wyobraziłem sobie również, że obecność rytmu trójkowego właśnie w Chicago – największym skupisku polskiej Polonii w USA – nie jest czystym przypadkiem, lecz wynikiem spotkania naszej, rodzimej tradycji muzycznej z wrażliwością muzyczną czarnej społeczności Stanów Zjednoczonych. Zastrzegając od razu, że hipoteza ta była i jest wyłącznie moim muzycznym marzeniem, nieopartym o jakiekolwiek naukowe doniesienia, uważam, że niezależnie od faktycznych „praźródeł” tego fascynującego zjawiska, jakim jest footwork, nie sposób nie zauważyć pewnych analogii między nim a polską tradycją oberkową. W obu przypadkach jest to muzyka przeznaczona nie tyle do słuchania, ile do tańca, jest tworzona po to, by stawiać muzyczne i rytmiczne wyzwania tancerzom, którzy mogą skonfrontować swoje umiejętności podczas wspólnej zabawy, gdzie nieodłącznym elementem jest rywalizacja: na polskiej wsi są to tradycyjne bitwy wiejskich kapel, a w Chicago – bitwy footworkowe w undergroundowych klubach. Tak w oberkach, jak i w footworku na pierwszy plan wysuwa się poczucie wspólnoty, energii i ekscytacji, budowane w oparciu o taniec, którym towarzyszy charakterystyczna, trójkowa pulsacja.

Dlatego też prezentowana przeze mnie Suita footberkowa „Far, far in Chicago” to w zamierzeniu wyobrażona muzyczna podróż przez czas i przestrzeń, gdzie polski oberek i chicagowski footwork znajdują wspólny język w dynamicznej, trójkowej rytmice. Staram się w niej ukazać, że synkopowana rytmika mazurka może brzmieć równie współcześnie i wyzywająco, co bity tworzone dla chicagowskich tancerzy. Kompozycja stanowić ma dźwiękowy hołd dla wspólnotowości i tanecznego ducha obu kultur. Jest próbą uchwycenia emocji, które towarzyszą zarówno tancerzom footworku, jak i uczestnikom wiejskich potańcówek – przestrzeni, gdzie muzyka i taniec stają się narzędziem wyrażania siebie.

Aby połączyć te dwa pozornie odległe światy wykorzystuję złożony specjalnie do tego celu rytmiczny wehikuł, którego sercem jest wiejski dżaz obudowany Lem-owskimi padami naszpikowanymi próbkami z TR-808ki i TR-909ki oraz innymi elektronicznymi brzmieniami.

Gary Gwadera to solowa odsłona poczynań Piotra Gwadery łódzkiego mistrza perkusji pochodzącego z Kielc. Potrafi on dodać wyjątkowego, zaskakującego charakteru dowolnej muzyce. Znany jest z projektów rockowych, punkowych, eksperymentalnych, jazzowych i swobodnie improwizowanych. Od ładnych kilku lat jest również wiodącym perkusistą na ogólnopolskiej scenie wiejskiej muzyki tradycyjnej, gdzie słynie z wybitnej swobody posługiwania się rytmami trójkowymi w grze na dżazie. Gwadera jest miłośnikiem starych bębnów i blach, wielbicielem VHS-ów i wszelakich taśm magnetycznych.

Jego główne zespoły to: Radical Polish Ansambl, Odpoczno, L.Stadt. Współpracował m.in. z Bernhardem Langiem, Kazuhisą Uchihashi, Stevenem Bernsteinem, Marcinem Maseckim czy Antonim Gralakiem.

Piotr Gwadera jest laureatem II nagrody „za magnetyczną osobowość, wyobraźnię muzyczną i niepowtarzalne połączenie awangardy i źródeł” oraz Złotych Gęśli dla najlepszego instrumentalisty „za wirtuozowskie potraktowanie rytmów mazurkowych na nietypowym (perkusyjnym) instrumentarium” w Konkursie Muzyki Folkowej Polskiego Radia – Nowa Tradycja 2024.