Wzbudzanie w widzach emocji śmiechu czy strachu jest wpisane w historię wystawiania na widok publiczny ciał takich, jak nasze. My zaś pragniemy, korzystając ze swojego doświadczenia performerskiego, dokonać historycznego gestu. Wykorzystując formę performance, opowiemy o podmiotowej pozycji osób o niepełnosprawnych ciałach. Z dumą, czy smutkiem, odniesiemy się do otaczającej nas kultury, wskażemy jej niedociągnięcia i odzyskamy związane z naszymi ciałami tropy
Czy możliwe jest wyrażenie smutku wbrew dominującym ideologiom bodypositive i inspiration porn? Jak zbudować dumę z tego, co jest przyjęte społecznie jako obraz porażki? Oraz – jak umiejętnie „okaleczyć” popularne klisze kulturowe, które ustawiają optykę społeczną na wszelką inność?
Organizator/ka: Krytyka Polityczna