Anna Karolina Kaczmarczyk
Cisza między nami

Zapraszam moich bliskich na wideoczat. Tylko tych, których dawno nie spotkałam, a spotkałabym, gdyby nie pandemia. Podczas wideoczatu rysuję ich portrety. Kiedy skończę rysować, rozłączam się. Oboje/obie mamy w trakcie naszego spotkania włączone nagrywanie. Powstaje zatem rysunek i cyfrowa dokumentacja: dwa filmy. Jest tylko jedna nadrzędna zasada: podczas całego procesu zachowujemy milczenie.

Nie brakuje nam słów. Rozmawiamy codziennie przez internet. Ale social media nie są zwykłymi miejscami spotkań. Okno czatu wymaga wypełniania go treścią. To, co nam umyka, to to, co płynie obok rozmowy, manifestuje się w przerwach miedzy słowami, kiedy „rzeczywiście” się spotykamy. Cicha wspólnota, odczuwalna obecność.

Rysuję portrety ludzi, bo za nimi tęsknię. Kompensuję sobie nieobecność, wgapiając się w rozpikselowane, zniebieszczone, przyjazne twarze. Przypominam sobie, że bycie razem to dużo więcej niż werbalna komunikacja.

Zauważam, jak wideokomunikator, przyzwyczajony do reagowania na aktywność użytkowników, nie radzi sobie z naszym milczeniem. Obraz nagrania przeskakuje między naszymi twarzami w dziwnych momentach, na przykład kiedy upadnie mi pisak, lub zupełnie przypadkowo, z powodów, których nie potrafię wyłapać.

Prezentowany w ramach mikrozamówienia projekt „Cisza między nami”powstaje od kilkunastu tygodni, początkowo realizowany w ramach stypendium „Denkzeit”, które honorowało przedsięwzięcia artystyczne odnoszące się do tematu pandemii. Projekt miał się skończyć wraz z moją najbliższą podróżą do Polski, kiedy nareszcie spotkam bliskich. Ponieważ sytuacja okazała się trwać dużo dłużej, niż się wtedy spodziewaliśmy, postanowiłam kontynuować projekt niezależnie.