IF YOU’RE OK, I AM OKProgram filmowy Kem online

No Crayons Left to wideo-performance autorstwa choreografa, performera, artysty wideo i pisarza, Enada Maroufa, który został zarejestrowany w Dragana Bar podczas rezydencji artysty w Kem latem 2018 roku. W tej pracy na minimalne gesty i głębokie spojrzenia artysty w kierunku kamery, w oczy widza, nałożone są tekstury dźwiękowe z ulic Damaszku i Berlina. Dźwięk przestrzeni publicznej przenika do intymnej przestrzeni video, ukazując konfrontacyjną kruchość na krawędzi utraty, utraty słów i możliwości ekspresji.

Wideo dokumentacja performansu Rafała Pierzyńskiego i Ryszarda Kisiela przygotowanego na festiwal Pomada w 2018 roku, łączy osobiste materiały archiwalne artysty, fotografa i archiwisty Ryszarda Kisiela (znanego ze swoich performatywnych fotografii, dokumentacji przestrzeni crusingowych w Europie Wschodniej, a także twórcę i redaktora pierwszego polskiego czasopisma gejowskiego Filo w latach 80.) z tańcem i choreografią Rafała Pierzyńskiego. Praca jest ucieleśnieniem przekazywania międzygeneracyjnych queerowych doświadczeń i wiedzy poprzez zmysłowość i gest. Obaj artyści używają elementów strojów, które Ryszard Kisiel sam tworzy i wykorzystuje w swoich sesjach zdjęciowych realizowanych od lat 80. Sama praca jest queerowym archiwum materiałów, gestów, afektów, sposobów bycia razem i inscenizacji siebie. Ukazuje performatywność jako praktykę, w której takie archiwa powstają. W twórczości Ryszarda Kisiela polega to głównie na performowaniu w relacji do obiektywu aparatu, u Rafała Pierzyńskiego poprzez taniec i choreografię. W tej pracy obaj artyści spotykają się w międzypokoleniowym, czułym tańcu queerowej przyjemności.

Praca Hannah Quinlan i Rosie Hastings UK Gay Bar Directory (2015-2016) to trzyczęściowy film dokumentujący puste bary gejowskie w Wielkiej Brytanii. To archiwum ruchomych obrazów, które na pierwszy plan wysuwa wnętrza przestrzeni klubowych. Tym samym praca dokumentuje ciągłe przemijanie queerowych przestrzeni, które rezonują z procesami gentryfikacji, prekaryzacji i cyfryzacji, zarówno w kontekście lokalnym, jak i międzynarodowym. Film zwraca uwagę na to, jak przestrzenie queerowe są tymczasowe i kruche, a jednocześnie pozwala widzowi wypełnić te puste wnętrza własnymi wspomnieniami i fantazjami. Obrazy poruszają się między nieobecnością a obecnością, widmem a projekcją. Praca była wcześniej prezentowana w Dragana Bar jako część programu Eliela Jones’a do you host ?, poświęconego queerowym przestrzeniom i gościnności.

To poczucie pustki i pożądanie są również obecne w teledysku Wolfganga Tillmansa Can’t Escape Into Space (2020), w którym artysta połączył dokumentację filmową pustego gejowskiego baru na Fire Island z 2018 roku z utworem muzycznym napisanym w 2020 roku. Teledysk i tekst nawiązują do tego jak klub i wspólny taniec mogą być formami queerowej ucieczki. Pusty klub przywołuje skojarzenia z początkiem lub końcem nocy – momentem pełnym potencjału i oczekiwania lub chwilą już po doświadczeniu.

A Hole in Space ATH-BER 2020, episod 1 i 2, to praca wideo Aarona Ratajczyka. Aaron jest artystą i choreografem mieszkającym w Londynie i Berlinie. Współpracował wcześniej z Kem tworząc pracę choreograficzną Bless This Place podczas Kem Care w 2018 roku, oraz prezentując swój performans w fabryce przy ul. Podskarbińskiej w 2017 roku. Praca A Hole in Space ATH-BER 2020 bezpośrednio odnosi się do obecnego kontekstu pandemii i warunków dla tworzenia intymności i przyjaźni, przy użyciu ekranów będących przedłużeniem fizycznej obecności. Praca odzwierciedla siłę synchronizacji gestów oraz wrażenia bliskości tworzonej poprzez wspólny ruch. Te synchroniczne ruchy mogą przywołać także przestrzeń klubową, która również potrafi być pełna wyobcowania. Tytuł nawiązuje do pracy A Hole in Space LA-NY 1980 Kita Gallowaya i Sherrie Rabinowitz – publicznej rzeźby, zbudowanej z ekranów streamujących na żywo obraz między Lincoln Art Center w Nowym Jorku a domem towarowym Broadway w Los Angeles.

Ten zbiór prac wideo zawiera także dokumentację występu Kim Lee z imprezy Dragana Bar If you’re OK, I’m OK, zarejestrowanego i zmontowanego przez jej chłopaka Remka Szeląga. Remek zdecydował się wykorzystać ścieżkę dźwiękową Draga, nakładając ją na oryginalnie performowane przez artystki utwory, zaburzając ich synchroniczność. W filmie pojawia się Filip Rutkowski, który tej samej nocy po raz pierwszy zadebiutował na scenie z występem lip sync. Filip wystąpił z balladą „Jezioro szczęścia”, której słowa korespondują z kontekstem tego pokazu:

“Jezioro ma Twój zapach i Twój smak
Czuję to, gdy tylko
Zanurzę w nim twarz
Wspomnienia palą mnie jak słońce
Wspomnienia jak lawa gorące
Uciekam przed nimi tak co noc, o tak!
Powietrze się napełnia światłem do dna
Nawet nie wiesz, jak bardzo
Jak bardzo mi Cię brak
Wspomnienia palą mnie jak słońce
Wspomnienia jak lawa gorące
Uciekam przed nimi tak co noc, o tak!”